7 Mar

กลับมาจากอุบลแล้น
หลังจากกลับไปแบบมะทันตั้งตัว
วันนั้นสอบเสดพอดี ป้าติ๋มก็มาชวนโต๋
แต่โต๋มันไม่กลับ สงสัยไปจะไปหาพี่เอ็ม
ก็เลยถามว่าจะกลับไม๊จะได้โทรไปบอกป้าติ๋มให้

กลับไปนั่นก็รู้สึกดีจิงๆ
เหมือนเพลงของ KI
ชอบอ่ะ ฟังแล้วเพลงมันแอ๊บแบ๊วๆ ยังไงไม่รุ้

ตื่นมาแล้วลงมาข้างล้างรู้สึกว่าัยังมีใครรอการตื่นมาของเราอยู่
เปิดห้องครัวเจอ กาละแม วิ่งหางสั่น มาเชียว
เดินไปกินน้ำ พี่พิมพ์ก็ทักทาย
อายน้ำเสร็จก็ไปหามะม๊าที่ร้าน
รู้สึกว่าไม่ไร้ประโยชน์
ยังมีคนที่รักเรารออยู่ที่บ้านนะ
แต่ตอนที่อยู่นี่มันก็รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รุ้
อยู่นานเกินไปละมั๊ง จนลืมว่าน้ำประปาที่บ้านกะที่นี่มันไหลต่างกัน
ที่น้ำน้ำไหลค่อยๆ ที่บ้านแรงฟู่ฟ่า สะใจ
อาบน้ำที่บ้านนี่อาบน๊านๆ สายน้ำสบายดี
ส่วนอยู่นี่รีบๆอาบให้มันจบๆ
อยู่นั่นรู็สึกอบอุ่นๆเหมือนเป็นเด็กมีคนคอยสปอยตลอดเวลา
อยู่นี่รุ้สึกว่าเราต้องทำเองหมดทุกอย่าง
อยู่ใน 2 สังคมที่แตกต่างกันมากๆ มันก็ทำให้มีมุมมมองเยอะดีเนาะ

อยากเอา Quote ของ Spider virgin มาแปะลง
"ท้ายที่สุดชีวิตมันก็แค่นี้
มะว่าคนรึตัวอะไร วันนึงเราก็ต้องนอนเอาดินกลบหน้ากันทั้งนั้น
ละเราจาแก่งแย่งอะไรให้มีมากมายกันไปทำไมนะ
แค่มีความสุขกะชีวิตให้เต็มที่ ละก็จากไปพร้อมกะความทรงจำดีดีแค่นี้ก็พอละมะช่ายหรอ"