Not so easy to forget...
I look back to yesterday
.
.
.
.
.
I'm OK.
มันเป็นสิ่งที่กูเจอมาหลายครั้งแล้ว
และก็ไม่ใช่ครั้งแรก
"เมื่อไหร่จะหยุดซะที"
ไม่อยากนอนร้องไห้
เฮ้อออออออ
อาทิตย์ที่แล้ว ( 7 ม.ค. 48)
วันนี้เป็นวันที่ต้องไปสอบสัมพาดที่ มธ
ก็ออกเดินทางตั้งแต่วันที่ 6 มากับครอบครัว
นั่งรถจนตูดแฉะเลยแหละ
นั่งรถตั้ง 7 ชั่วโมง
มาถึง กทม ก็ตอนค่ำๆ มาถึงก็ไปบ้านป้าหน่อยก่อน
ไปติว สัมพาด
มีหลุงหมอ ป้าหน่อย พี่พิมพ์ นั่งติว
วิธีการนั่ง การพูด การตอบ
แล้วก็เตรียมคำถามมาให้ ซึ่งตรงเป๊ะ
ถ้าไม่เตรียมไปกูคงมีอึ้งตอนสัมพาดแน่ๆ
พอติวเสร็จก็กลับบ้านนอนพักผ่อน
เตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้
ตื่นตั้งแต่ตี 5 ครึ่ง เตรียมตัวออกจากบ้าน 6 โมงครึ่ง
ไปถึงท่าพระจันทร์ 7 โมงกว่า
(ไม่น่ารีบสะเหร่อออกมาเลย )
รีบออกมาเพราะกลัวรถติด
แต่รถไม่ติดเลยพอมาถึงเห็นคนเยอะมากๆ อย่างน้อยก็ไม่ได้มีกูเสร่อหมอย
มาแต่ไก่โห่คนเดียว มานั่งรอสอบสัมพาด
แล้วก็ไปดูรายชื่อลำดับสัมพาด
ลำดับ 346 จาก 424 คน
ลำดับท้ายๆว่ะ
พอ 8 โมงครึ่งถึงเวลาแล้วเค้าให้ไปนั่งรอในห้อง
มันจะมี 2 ชั้น
พอไปถึงกูก็ไม่แน่ใจว่ากูอยู่ห้องไหน
มันไม่ได้บอกว่าเลขที่ไหนอยู่ห้องไหน
พอกูเดินผ่าน ได้ยินพี่เค้าบอกว่า "195 ขึ้นค่ะ"
กูก็เลยเดินขึ้นไปข้างบนเพราะกูเลขที่ 346 เพื่อความแน่ใจถามยัยป้าดีกว่า
ถามไปดีดีก็ ด่ากู "ไม่ได้อ่านข้างล่างรึไง" กูก็บอกว่า"มันไม่มีติด"
แล้วมันก็บอกว่า"อยู่ข้างล่าง" พร้อมบ่นพึมพัม แต่กูไม่สนใจอิแก่แล้ว
กูเดินลงมาข้างล่าง
แล้วกูก็เข้าใจแล้วว่า " 195 ขึ้น" นี่มันแปลว่า
"ตั้งแต่หมายเลข 195 ขึ้นไปเชิญห้องนี้ค่ะ"
เดินหาที่นั่งตามหมายเลข อยู่ท้ายๆห้องเลย
เข้ามาตอนคนกำลังไม่เยอะ
เค้าเปิดให้เข้าก่อนน่ะ พอเจอที่นั่งก็นั่งรอ
แล้วกรอกๆประวัติไป ยังกะวิชาแนะแนว
ให้กรอก หีแตด ไรมากมายไม่รู้
กรอกเสร็จก็นั่งรอไปเรื่อยๆ ระหว่างรอก็มีรุ่นพี่
เข้ามาคุย แต่ปล่อยมุกออกมาไม่มีใครขำเลย
น่าสงสารพี่เค้า
ถึงกูสงสารกูก็ไม่ได้ขำ เพราะตื่นเต้น ไม่ใช่อารมมาขำขันเว่ย
เค้าก็บอกเกี่ยวกับการสัมพาด บอกประสบการณ์การสัมพาด
เล่าเรื่องผีที่หอพัก
แล้วกูก็นั่งรากงอกจนถึงเวลา 12.00
ก็ได้เวลาสัมพาดซะที
ให้กูนั่งรอตั้งแต่ 8 โมง ค้วยย
เค้าจะให้เลขที่ 1-195 สัมพาดก่อน
แล้วก็ตามด้วย 196-345 ตามมา
แล้วก็มาที่ 346-424
กูก็เป็นคนแรกของชุดสุดท้าย
เค้าให้ย้ายขึ้นไปข้างบน ไปกรอก หีแตดไรอีกไม่รู้
แล้วก็ถึงเวลาสัมพาดกูตอน 12.30
เข้าไปสัมพาด
เค้าก็ถามประมาณว่า มายังไง
กูก็บอกว่า มากับพ่อแม่
เค้าถามว่า มากันหมดทั้งครอบครัวเลยเหรอ
กูตอบว่า ครับ มีพ่อ แม่ แล้วก็น้อง ส่วนพี่ไม่ได้มาด้วย พี่เรียนอยู่
พยายามสร้างภาพลักษณ์เด็กบ้านนอกเข้ากรุง
ซึ่งมันก็จริง
แล้วก็สัมพาดไรอีกไม่รู้ จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่ส่วนมากจะคุยเรื่องทั่วไปมากกว่า
เออถามเรื่องพี่ชายกูด้วย
ถามว่า พี่ชายเราเรียนอยู่ไหน
กูตอบว่า เรียนอยู่จุฬาครับ วิทยาเขตน่าน
เค้าถามว่า แล้วเจอกันบ่อยไม๊
กูตอบว่า ก็ไม่ค่อยบ่อยเพราะว่าเดินทางลำบาก จะเจอกันช่วงหยุดยาวๆมากกว่า
แล้วก็ถามคำถามเกี่ยวกับพี่กูเยอะมาก
รู้สึกคำถามที่เกี่ยวกับการสอบกูมี
ถามว่าทำไมถึงอยากเรียน จบไปแล้วทำอะไร
ซึ่งก็เตรียมไว้แล้วทั้ง 2 คำถาม
แล้วก็เอาพอร์ตโชว์เค้าไป 1 ดอก
ตอนเค้าถามว่าทำกิจกรรมไรที่โรงเรียนมั่ง
เค้าก็เปิดดูผ่านๆ สงสัยตะลึงกับความแรดของพอร์ตกูมั้ง
แล้วก็คุยเล่นๆซะมากกว่า กูว่าสนุกดีไม่เครียด
เสร็จแล้วก็ลงมา แล้วก็มานั่งพักข้างล่าง
นึกว่าจะกลับบ้านไปนอน แต่ต้องไปราชบุรีต่ออีก
แล้วตอนนั้นก็เป็นไข้ด้วยจากการนั่งตากแอร์ในห้อง
นั่งรถไปก็หลับตลอดทาง
ทำธุรเสร็จกลับมา กทม อีกแวะเจ้เล้ง ไปซื้ออะไรไม่รุ้
กูนอนต่อในรถรอ
กว่าจะได้กลับบ้านก็ค่ำแล้ว
ปล.มีรูปคนที่สัมพาดด้วยแหละ เจอในเว็บมา
ผศ.ดร.นิธินันท์ วิศเวศวร
ผอ.โครงการปริญญาตรี(ภาษาอังกฤษ)
จบการสัมพาด .....
